In de mistige landschappen van Friesland zijn eeuwenoude verhalen en griezelige legendes generaties lang doorgegeven. De regio, bekend om zijn uitgestrekte waterwegen en diepe bossen, dient als een perfecte achtergrond voor deze mysterieuze wezens uit de Friese folklore.
Een van de meest fascinerende is de Seewiif, een zeemeerminachtige entiteit die in de diepten van de Friese wateren woont. In tegenstelling tot de charmante zeemeerminnen uit de volksoverlevering, staan Seewiif bekend om hun verleidelijke krachten en lokken ze nietsvermoedende mannen met hun betoverende gezang en schoonheid.
De Geast of geest en Spûk, een spook of geestverschijning, komen vaak voor in de spookverhalen die tijdens koude, donkere nachten worden verteld. Deze geesten staan vaak voor onopgeloste zaken of waarschuwingen van gene zijde.
Van de Nytger, een kwellende geest, en de Grymtosk, een term voor alles wat angstaanjagend is, wordt gezegd dat ze azen op de angsten van de levenden. Ze manifesteren zich in de donkerste hoeken van iemands verbeelding en brengen nachtmerries tot leven.
Wriggerts, of demonen, vinden hun oorsprong in de duistere aspecten van de Friese mythologie en worden vaak geassocieerd met kwaad en ongeluk. De Ienhoarn, een eenhoorn, staat daarentegen symbool voor puurheid en gratie, en biedt een sprankje hoop te midden van deze afschrikwekkende wezens.
De Mûnster en de Helhûn, een hellehond verzwolgen in vlammen, vertegenwoordigen de belichaming van terreur. De Helhûn, met zijn zwarte, vurige vorm, wordt vooral gevreesd als voorbode van onheil.
In de waterrijken is de Bûzehappert of Wettergeast, een gedaanteverwisselende watergeest, berucht om zijn bedrieglijke aard, die aast op kinderen en vrouwen.
Kerkhoven zijn het domein van de Grêfskeiner of ghoul, plaatselijk bekend als lykgeast of likesteller. Dit gruwelijke wezen doet zich tegoed aan de doden en boezemt angst in bij degenen die 's nachts in de buurt van begraafplaatsen durven te komen.
De Healmling vertegenwoordigt een wezen dat lijkt op een hobbit of halfling, vaak te vinden in verhalen die de realiteit vermengen met het mystieke.
Op het eiland Skier beschermen de Dúnater, kwade duingeesten, hun zanderige territorium met felle vastberadenheid, terwijl de Wâlhûn, een kwade waterhond, op de loer ligt om slachtoffers mee te sleuren naar waterige diepten.
Eardske, kleine kwaadaardige wezens, verblijven ondergronds en de Dwylljocht of duivelslichten misleiden reizigers naar gevaarlijke moerassen.
De Trijewiif, drie spookachtige vrouwen met verschillende kleuren, zouden afkomstig zijn uit de heilige bossen van Trynwâlden. Hun dans boven een altaarsteen zou wervelwinden oproepen.
In deze verhalen verschijnt de Tsjoender of tovenaar vaak als een complexe figuur, die magische krachten bezit die goed- of kwaadaardig kunnen zijn.
Tot slot zwerft de Pleachbist, een schepsel van de nacht, door het land om angst in te boezemen in de harten van de mensen.
Deze wezens en verhalen, verweven in het weefsel van de Friese cultuur, weerspiegelen de rijke geschiedenis van de regio en de diepe verbondenheid met de natuurlijke en bovennatuurlijke wereld. Ze dienen niet alleen als vermaak, maar ook als middel om de angsten en waarden van het Friese volk door de geschiedenis heen te begrijpen.
